اگر شبکه‌های اجتماعی و پلتفرم‌های بین‌المللی مسدود باشند کجا قرار است از غم نان بگوییم و از حق اعتراض خود استفاده کنیم؟

این برنامه به نظر خودم یکی از بهترین گفت‌وگوهای اخیرم بوده و پیشنهاد می‌کنم نسخه کامل ۴۵ دقیقه‌ای آن را در یوتیوب یا همین صفحه ببینید.

شهروندان حق دارند نقد کنند، نارضایتی خود را ابراز نمایند، دعوت به خیر کنند و در مورد عملکرد حکومت و نهادهای عمومی نصیحت و تذکر دهند.

با اقلیت‌های متنوعی روبرو هستیم که به‌واسطه اینترنت صدادار شده‌اند، نه با اکثریتی که به شکل ایجابی بر یک راه‌حل اتفاق نظر داشته باشد.

در این گفتگو درباره موضوعاتی مثل چالش‌های پلتفرم‌ها و فشارهای قضایی، حق نقد و اعتراض و آزادی بیان، کنشگری دیجیتال، مسیر توسعه و… صحبت شد.

جامعه ایرانی را بسیار متکثر و فرگمنت شده می‌بینم که در آن هیچ اکثریتی وجود ندارد و اقلیت‌های مختلف مسئله‌محور و موقت کنار هم جمع می‌شوند.

برخوردهای محدودکننده امنیتی چه با کارزار و چه با کنشگران، منجر به ناامیدی، یأس و همزمان افزایش خشم مردم می‌شود.

حکومت ما در مواجهه با اینترنت، دچار حمله عصبی شده و به شکلی هیستریک، همه چیز را می‌بندد! و این خودش منجر به خشم بیشتر می‌شود!

از اتهامات بی‌شمار امنیتی علیه کنشگران گفتیم، رأی ندادن مردم را یادآور شدیم، از گوش ناشنوای مسئولان گفتیم و از کنشگران در بند یاد کردیم.

هدف نویسنده‌ی کارزار احقاق حقوق بدون اعتصاب و اعتراض بوده است و حتی به فرض کذب بودن مطالب اعتراض مدنی حق مردم است.

در این ارائه ایده‌هایی برای کنشگری آنلاین مؤثر اما ساده را مرور کردم که هر شهروند می‌تواند به راحتی انجام دهد!

پلتفرم‌ کارزار به عنوان یک فناوری شهروندی به توانمندتر شدن جامعه اعم از کنشگران، سازمان‌های مردم‌نهاد و سایر نهادهای مدنی کمک می‌کنند.

کارزار یک شاخص برای نشان دادن دغدغه‌های افکار عمومی است. در جامعه متکثر امروز، می‌تواند بخشی از دغدغه‌های جامعه را نشان دهد.

در استیج اینوتکس ارائه‌ای داشتم درباره فناوری‌هایی که در طول تاریخ پیروز شدند. از چین و انگلیس و روسیه تا ایران امروز و فیلترینگ اینترنت

درباره پلتفرم کارزار، طرح صیانت، کمپین من طراحم و اثرگذاری کنشگری اجتماعی در مقایسه با کنشگری سیاسی